ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ
ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
Το τελευταίο διάστημα βιώνουμε μια κατάσταση άνευ προηγουμένου.Κράτος και κεφάλαιο με το προσωπείο της εκάστοτε κυβέρνησης επιχειρούν την πλήρη καταβαράθρωση των εργασιακών δικαιωμάτων, από χαμηλούς μισθούς μέχρι ανασφάλιστη και μαύρη εργασία,καθώς και μια σειρά γενικότερων μέτρων για την ανόρθωση της οικονομίας. Επιδιώκοντας να μειωθεί το κόστος της εργασίας έχουμε μειώσεις μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας μέσα από την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Η αυτοαποκαλούμενη δημοσιονομική προσαρμογή συνεχίζεται με αυξήσεις στην έμμεση (φ.π.α, φόρους σε τσιγάρα, ποτά και καύσιμα) αλλά και την άμεση φορολογία. Ταυτόχρονα με τις μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό στην εκπαίδευση και στον τομέα της υγείας επιχειρείται να επωμισθούν οι ίδιοι οι προλετάριοι το κόστος ζωής-αναπαραγωγής τους.Και όλα αυτά στο βωμό της κρίσης.
Μια κρίση υπερσυσσώρευσης που κράτος και κεφάλαιο επιχειρούν πεισματικά να προβάλλουν έξω από το πεδίο γέννησής της· τον ίδιο τον καπιταλισμό.Αντιλαμβανόμαστε την κρίση ως ένα στάδιο του καπιταλιστικού συστήματος κατά τη διάρκεια του οποίου επιχειρείται η γενική υποτίμηση του εργατικού δυναμικού, καθώς και μια συντονισμένη επίθεση σε κοινωνικά αγαθά και κατακτήσεις αγώνων.Παρ'όλες τις αντιφάσεις που το διέπουν γνωρίζουμε ότι το κυρίαρχο κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικό σύστημα δε θα πουλήσει εύκολα το τομάρι του.Επιστρατεύοντας κάθε μέσο, από τη βίαιη καταστολή των μαζικών διαδηλώσεων, μέχρι την προπαγάνδα των δελτίων των 8 , επιχειρεί αφενός να καταστείλει την εργατική τάξη, αφετέρου να την αποχαυνώσει και να εντείνει τον κοινωνικό κανιβαλισμό.
Μια εργατική τάξη που τα όρια της είναι ολοένα και πιο δυσδιάκριτα.Και αυτό είναι ένα ακόμη ''επίτευγμα'' του καπιταλιστικού οικοδομήματος.Προωθώντας την εξατομίκευση και τον ανταγωνισμό, καθώς και την επίπλαστη ελπίδα της κοινωνικής-οικονομικής ανέλιξης, αποσυνθέτει την έννοια της κοινωνικής και ταξικής θέσης και συνείδησης του ατόμου.Τα παραδείγματα όλο και πληθαίνουν, από τους ελαστικά και ανασφάλιστα απασχολούμενους, μεχρι τους αυτοαπασχολούμενους και τους μικροϊδιοκτήτες.Όλο αυτό έχει ως αποτέλεσμα να επικρατεί ένα ταξικό ''κομφούζιο'' με αποτέλεσμα να κυριαρχεί το ατομικό συμφέρον έναντι του συλλογικού και να υποτιμώνται έτσι σταδιακά τα συλλογικά μέσα αγώνα.Η θέση μας λοιπόν ως υπέρμαχοι της όξυνσης του κοινωνικού-ταξικού είναι ξεκάθαρη.Τασσόμαστε μαζί με αυτούς που υφίστανται την εκμετάλλευση και την καταπίεση από κράτος και κεφάλαιο στις διάφορες εκφάνσεις τους.Δεν τρέφουμε αυταπάτες για κάποια καλύτερη διαχείρηση της υπάρχουσας κατάστασης, αλλα στοχεύουμε στην αποδόμηση και στην ανάδειξη των αντιφάσεων του καπιταλιστικού οικοδομήματος, μέχρι το τελικό ξεπέρασμα του.
Γιατί απεργία;...
Ορίζουμε την απεργία ως μια ενέργεια μπλοκαρίσματος της παραγωγής.Απεργία για εμάς σημαίνει καθολική παράλυση του συνόλου της παραγωγικής διαδικασίας.Από τα μεγάλα εργοστάσια και τα μικρά μαγαζιά, μέχρι τις συγκοινωνίες και τις μεταφορές.Τότε και μόνο τότε θα φανεί η πραγματική ισχύς αυτού του μέσου πάλης.Τότε θα φανεί η πραγματική αξία που έχει ο προλετάριος στην παραγωγή των κοινωνικών αγαθών και στις υπηρεσίες.Τότε θα καταλάβουμε πως μπορούμε να παίρνουμε αποφάσεις για εμάς και να ορίζουμε εμείς τις συνθήκες της ζωής μας.Γιατί στην πραγματικότητα αυτοί που μας χρειάζονται είναι τα αφεντικά και όχι εμείς(άνεργοι-εργαζόμενοι-φοιτητές-μαθητές) αυτούς.
Όσον αφορά στα γνωστά συνδικαλιστικά και κομματικά όργανα ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ/ΠΑΜΕ έχουμε να πούμε πως ανάγνωρίζουμε το ρόλο τους ενάντια στην όξυνση του ταξικού πολέμου.Δεν επιθυμούμε καμία εκπροσώπηση μας άπο ξεπουλημένα σε κράτος και εκάστοτε κυβέρνηση συνδικάτα, που σκοπό έχουν τη διαχείριση των εργασιακών ζητημάτων, στη λογική της ανάθεσης και άρα ενάντια σε κάθε έννοια συλλογικού και αντι-ιεραρχικά δομημένου αγώνα.Ακόμη δεν εμπιστευόμαστε κομματικά συνδικάτα αφού θεωρούμε ότι αποσκοπούν σε κομματικά συμφέροντα, τα οποία τοποθετούμε μακριά από τον πολιτικό-ταξικό αγώνα και εν τέλει καθοδηγούν τους εργαζόμενους σε μορφές δράσης απόλυτα ελεγχόμενες από αυτά και ακίνδυνες για το σύστημα.
Για όλους τους παραπάνω λόγους επιλέγουμε να καλέσουμε μαθητές,φοιτητές,εργαζόμενους και ανέργους στη γενική απεργία στις 11 μάη.Αντιλαμβανόμαστε το παράδοξο του καλέσματος σε μια γενική απεργία καλεσμένη από τους πουλημένους εργατοπατέρες ενώ γνωρίζουμε τον ενδοσυστημικό ρόλο τους.Παρ'όλα αυτά θα θέλαμε να ξεδιαλύνουμε αυτή την αντίφαση, τονίζοντας ότι απεργούμε ενεργά και όχι σαν υπνωτισμένοι ακόλουθοι.Θέλουμε να συνευρεθούμε στο δρόμο με ενεργά υποκείμενα με σκοπό τη δημιουργία συνειδήσεων, τη συνδιαμόρφωση και την ευρύτερη ζύμωση σε κοινωνικο-πολιτικό πλαίσιο.
Είναι επιτακτίκο λοιπόν να οξύνουμε τις κοινωνικές αντιθέσεις , να επιτεθούμε σε κράτος και κεφάλαιο.Να διαδώσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων.Μέσα απο συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς, από τις άγριες μαζικές απεργίες, από αυτόνομα σωματεία βάσης που προωθούν την αυτοοργάνωση και την αυτοδιαχείρηση ενάντια στη λογική της ανάθεσης.Από την πλήρη χειραφέτηση των εργατών και την κατάληψη των μέσων παραγωγής από αυτούς, μέχρι τη γενικευμένη αυτοδιαχείρηση των κοινωνικων αγαθών στα πρότυπα του κομμουνισμού.Για όλα αυτά που μας κλέβουν χρόνια τώρα.Για μια κοινωνία που δε θα αφυκτιά από μισθωτή σκλαβιά, από εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, για μια κοινωνία χωρίς επίδοξους διαχειριστές της, για μια ζωή χωρίς καταπίεση.Μέχρι την αναρχική κοινωνική επανάσταση.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
αναρχικοί/αναρχικές κατερίνης
